Historia technologii szkieletowej

HISTORIA TECHNOLOGII SZKIELETU DREWNIANEGO

Drewno jako materiał konstrukcyjny towarzyszyło ludzkości od początków jej istnienia. Pomimo rosnącego z wieku na wiek zaawansowania stawianych budowli przez długi czas było ono najłatwiej dostępnym, a co za tym idzie, najbardziej popularnym i najtańszym materiałem. Wypełniany układ ożebrowania to jedna z najstarszych metod budowania domów. Na północy Europy znana jest tradycja budownictwa szachulcowego, w którym przestrzenie pomiędzy żebrami były łatane naturalnymi materiałami, np. gliną wymieszaną ze słomianą sieczką lub uzupełnioną trzciną. Domy w technologii kanadyjskiej – szkieletowej opierają się na bardzo podobnym pomyśle. Podobnie jak kiedyś głównym atutem tego rozwiązania jest krótki czas budowy. Drewniany dom o wypełnianej konstrukcji to idea testowana przez dziesięciolecia w surowych warunkach klimatycznych, dlatego jego użytkowanie w zimnych okresach roku nie powinno budzić żadnych obaw. Dodatkowo budowa domów kanadyjskich daje wiele różnorodnych możliwości, które mogą przemawiać za wyższością tego typu obiektów od standardowych domów murowanych.

Obecnie budownictwo szkieletowe (kanadyjskie) jest coraz bardziej popularną technologię stosowaną już nie tylko w Stanach Zjednoczonych gdzie stanowi ona 93% budowanych domów a także w Kanadzie, Skandynawii czy w Niemczech, ale również w naszym kraju. W Polsce jest jeszcze niedoceniana ale z roku na rok zainteresowanie nią jest coraz większe. Budynki takie można łatwo zaprojektować i wykonać w standardzie energooszczędnym, gdyż ich głównym surowcem budulcowym jest materiał izolujący termicznie – wełna mineralna. Na chwilę obecną jest to jedna z najszybszych technologii – w krótkim czasie powstaje budynek, który jest ciepły, zdrowy oraz tani w użytkowaniu.

W historii współcześnie znanego drewnianego budownictwa szkieletowego można wyróżnić kilka najważniejszych etapów:

1. TIMBER FRAMING
Technologia ta jest uznawana za początek domów kanadyjskich (Canadian Wood Frame Houses). Był to szkielet drewniany o dużych przekrojach, który ze względu na techniki łączenia poszczególnych elementów oraz ich ciężar wymagał na budowie wysiłku wielu osób. Ojczyzną tej technologii wbrew powszechnej opinii nie jest Ameryka Północna – trafiła tam ona wraz z osiedlaniem się na Nowym Kontynencie Europejczyków - ale prawdą jest, że tam nastąpił jej rozkwit.

2. WOOD FRAMING
Trudności jakie powodowała technologia timber framing spowodowały, że zaczęto szukać sposobów na jej ulepszenie. Zauważono, że równoczesne zmniejszenie przekrojów belek oraz ich zagęszczenie pozwala zbudować budynek o wystarczającej sztywności, zmniejszając jednak potrzebny nakład pracy. Technologię tą nazwano wood framing. 

3. BALOON FRAMING
Ważną datą w historii Kanadyjskich szkieletowych domów drewnianych jest rok 1832. Wtedy to George Washington Snow wybudował dla siebie magazyn, wprowadzając pewne zmiany w sposobie wznoszenia konstrukcji drewnianej. Ścian nie podzielił, jak to było do tej pory, na ściany parteru i piętra, tylko poprowadził belki od podwaliny aż do górnego oczepu, na którym opierają się krokwie. To rozwiązanie sprawiło, że ponownie zmniejszono przekroje wykorzystywanych belek, a to korzystnie wpłynęło na ich ciężar, ilość potrzebnego materiału, sposób budowy, a przede wszystkim na czas budowy. Nazwa tej technologii wzięła się od określenia jakiego użył pewien doświadczony cieśla w odniesieniu do jednego z pierwszych budynków wybudowanych w tej technologii – stwierdził on, że przy mocniejszym podmuchu wiatru, konstrukcja uleci w powietrze (co oczywiście nie było prawdą).

4. BUILDING CODES
Zmiana technologii umożliwiła szybki rozwój drewnianego budownictwa szkieletowego w Ameryce Północnej. Technologię cały czas udoskonalano równocześnie dbając o wysoką jakość i bezpieczeństwo wykonywanych prac. Zaowocowało to wydaniem w 1927 roku w Kalifornii building codes, czyli oficjalnych norm dotyczących konstrukcji, ochrony przeciwpożarowej, instalacji elektrycznych i hydraulicznych.

5. PLATFORM FRAMING
Lata 50-te XX wieku przyniosły kolejne zmiany w drewnianej konstrukcji szkieletowej. Kolejność prac wyznaczały kondygnacje - zaczęto stawiać najpierw ściany parteru, następnie strop nad parterem, a na końcu ściany piętra czy poddasza.